بسمه تعالی

مقاله ای از ورزش ، سیاست و بازی

اما قبل از آن:

الف - درباره مقاله قبلی:

قصد دارم کوتاه و مختصرتر بنویسم واز تطویل کلام بپرهیزم که حوصله مخاطبین را بسر نیاورم و اما بعد...

من بنا به پیشنهاد یکی از دوستانم ( آقای دکتر رنجبر ) بفکر افتادم در حوزه ورزش نیز در حد بضاعت خویش بفعالیت بپردازم و خوشبختانه دیدم که با اقبال خوبی هم مواجه شدیم و فکر میکنم که اگر خوب و با قلمی شیواتر به این موضوع پرداخته شود با رویکرد مناسبی بخصوص در قشر جوان جامعه ما مواجه خواهیم شد. در همینجا از ایشان که طی یک مقاله ای جداگانه به موضوع مربوط به مقاله ام پرداخته اند تشکر میکنم و از نظرات ایشان هم استفاده کردم.

اینکه در مقاله قبلی تعداد قابل ملاحظه ای از مخاطبین محترم اعلام نظر کردند برایم جالب بود و از همه آنها تشکر میکنم و حق آنها میدانم که برداشتهای خویش را داشته باشند و اعلام نظر نمایند و حالا در موافقت یا مخالفت یا هم که خود نظر مستقلی مانند آن برادری که نظرات بسیار خوب و متینی هم داشته اند . ( منظور نظر دومی که با ببری مال مسلمان و ... شروع شده بود ) .

راستش قصد من در آن مقاله آن بود که به دو موضوع بپردازم که گرچه در ارتباط با ورزش آنهم فوتبال مطرح شد ولی موضوع فراتر از ورزش بود یکی موضوع اهلیت در هر کار منجمله ورزش و ثانیا بیان حساسیت در ارتباط با مسائل ارزشی حوزه های مختلف باز هم منجمله ورزش.

خواستم بگویم که در مملکت ما همه جور منابع داریم و مهمتر منابع انسانی. ولی کمتر افراد و منابع در جای خودشان هستند. و این همان موضوع اهلیت یا نااهل بودن در موضوع را برمی تابد. شاید من و شما آدم خوبی باشیم ولی یک فوتبالیست خوب نباشیم واین عیب نیست اما اگر ما را در بازی فوتبال بگمارند این اشتباه است و این باعث آن میشود که من نتوانم خوب نقش آفرینی کنم و در نتیجه ضعف بر موضوع حکمفرما میشود. داوری هم از جمله موضوعی است که اهلیت میخواهد. حالا گاهی در ادبیات ما از اهلیت با الفاظ دیگری مانند عرضه و معادل آن استفاده میکنند که در واقع موضوع یک چیز است. بی عرضه گی در نتیجه اهلیت نداشتن پیش می آید. من وقتی اهل یک کاری نباشم یعنی عرضه آن کار را ندارم. لذا در داوری بخصوص که اهلیت ویژه ای را میخواهد موضوع حساستر هم هست و باید بطور ویژه و با دغدغه بیشتری داور انتخاب شود. چون نااهلی و بی عرضگی در داوری درست مساوی و مساوق با طلم مضاعف به دیگران خواهد شد.

در فرازی دیگر خواستم بگویم که بازی در آوردن با بازی کردن فرق دارد. حرفه ای گری نباید مساوی با حقه بازی تلقی شود. خواستم بگویم که نباید به هر بهانه ای خودمان را قهرمان جلوه دهیم. خواستم بگویم فلسفه ورزش آنهم در مملکت و سابقه مملکت ما با خیلی ها شاید تفاوت داشته باشد. ما در ورزش باید بدنبال قهرمانی باشیم و یک قهرمان هیچوقت با عناوین مجهولی مانند حرفه ای گری متوسل به تقلب و فریب و ... نمیشود و چطور این قهرمانی با توسل به این ضد ارزشها به دل آن قهرمان پوشالی خواهد چسبید؟!

در ارتباط با موضوع نخست مقاله قبلی ام فی الواقع اگر دقت کرده باشید نصف آن صرفا نقل قول بوده و عرض کرده بودم که در جمعی بودم و واکنشهای آن جمع را منعکس کردم و از آن واکنشها در بخش دوم مقاله ام حرفهای خودم را زدم لذا اگر نقل توهینی بوده بر ما ببخشند و همین اعلام نظر خودش دلیل بر تعامل در اصلاح و پیرایش بوده و خواهد بود ولی من بر روی حرفهای خودم هستم و تغییری در موضع خویش در آن مقاله نخواهم داد که هر کاری اهلیت میخواهد بخصوص داوری که اهلیت ویژه ای میخواهد و هر نااهلی را نباید در این سلک جای داد حالا هر کس که میخواهد باشد و منظورم واقعا فرد خاصی نبوده است و بنظرم ما وظیفه داریم حساسیت لازم را درباره ورزش و داوری در آن داشته باشیم.

آن برادری که تعداد زیادی نظر نوشت ، ضمن تشکر از ایشان ، باید بگویم که توصیه های ایشان را چشم بجز یک مورد بکار خواهم بست و آن اینکه خواستند که چون در تخصصم نیست ننویسم. من می نویسم ولی با استفاده از نظر مشورتی و راهنمایی همین شماها آرام آرام انشاء الله بهتر خواهیم شد البته اگر غرض و مرضی نداشته باشیم و اگر بخواهیم.


ب – درباره دیگر موارد :

مطالبی بذهنم در ارتباط با موضوع مرتبط رسید که بعرض میرسانم:



استقلال

حق استقلال قهرمانی نبود. این موضوع بواسطه بازیهایی که ارائه میدهد بخوبی معلوم است. بالا آمدن آنها هم تا اینجا بخاطر اتفاقاتی بوده است که همه میدانند از جمله ضعف دیگر تیمها و یا پرتاب اوت علیزاده که تنها هنرش در بازی همین است.

دفاع استقلال در هم ریخته بود. فکری پیر شده است و باید به فعالیتهای فکری بپردازد تا بازی فیزیکی.استقلال همچنین مهاجم گلزن ندارد. تنها اکبرپور که او هم بیشتر اداء اطوار دارد تا بازی درست و درمان.

داوری

بنظر من داوری در ارتقاء سطح و عمق ورزش نقش اساسی دارد و داور خوب میتواند بازی خوبی را بسازد و تیم داوری اهل و قوی ورزش مناسب را سامان خواهند داد و چنانچه با نااهلی مانع تراشی کرده و بازی را خراب کنند خودبخود در تضعیف ورزش و روحیه ورزشکار بی تاثیر نیست و در محموع در رشد و توسعه ورزش.

تیم داوری در ایران کلا ضعیف است. این موضوع هم از عملکرد آنها معلوم است. اینکه هیچیک از آنها در بازیهای برون مرزی عملا حق سوت زدن را ندارند و به آنها داوری نمیدهند بروشنی بیانگر این ادعای ماست. گرچه آنها ضعیف هستند اما مظلوم هم هستند و حق و حقوق درست و درمانی هم نمیگیرند. تنها یک داور تا حدودی مطرح بوده که آنهم آخرالامر در ایران ماند. تمام کشورها هم همیشه دشمن ما نیستند که بخاطر مسائل سیاسی به داوران ما بازی ندهند.

در بازی تاریخ 3/3 استقلال و پیکان ، پنالتی هم اتفاق نیافتاد . چون اصلا دروازه بان خطایی نکرد . داور خیلی از صحنه ها دور بود و اصلا قدرت بازی خوانی و شم چگونگی گردش توپ را نداشت و همه بوضوح دیدند که هیچ خطایی از سوی دروازه بان استقلال انجام نشده بود. حالا چطور داور با فاصله زیاد بر مبنای حدس و گمان احتمالی خویش پنالتی گرفت دیگه قضاوت با خودتان.

سیاست زدگی در ورزش

همین چندی قبل دیدیم و دیدید که یک نیروی سیاسی و نماینده سابق بابلسر در مجلس را که سابقه ای هم در ورزش نداشت به مسئولیت این تیم گماشتند آنهم در کنار افراد استخوان خرد کرده ورزش ما و او حتی نتوانست بدیهی ترین کار مهم را بموقع انجام دهد و ایران را در واقع از حضور در بازیهای مهم باشگاههای اسیایی محروم کند. الآن هم خیلی از سیاسیون دوست دارند تا با اتصال خویش به چهره های ورزشی خود را در دل طرفداران تیمها برای جلب آراء مردم جا کنند . و پرواضح است که تیمهای پر طرفداری مانند استقلال جای مناسبی برای نیروهای سیاسی است. ظاهرا سیاست ما از هیچ چیز نباید جدا باشد! برای من جای تعجب است که چرا ما بیهوده اینهمه طرفداری خاصی از یکی دو تا از تیمها داریم . مگر آنها چه امتیازاتی برای ورزش مملکت ما بجا گذاشته اند ؟! حتی جای تعجب است که طرفدارانی تیمهای خودی در شهرهای خویش را در برابر این تیمها از حمایت مضایقه میکنند. البته این موضوع بیشتر جنبه روانی داشته و از این زاویه قابل بررسی است.

دو قطبی بودن ورزش فوتبال

من همیشه دلم میخواست که فوتبال ما از این حالت دو قطبی بودن بیرون آید و همه بضاعت فوتبال ما در دو تیم خلاصه نشود. این دو سه سال اخیر اتفاقاتی داشت می افتاد که تیمهای دیگری هم به عرصه رقابت با این دو تیم بیایند ولی گویا دستهای نامرعی و دیگر مسائل بنفع خویش نمی بینند که ورزش ما حرفه ای تر بشود.



در خاتمه باید بعرض برسانم که یک تلاشی را پسرم سروش نموده و به بخش ورزشی وبلاگم سر و سامانی داده است که شما میتوانید با مراجعه به آن ( http://www.bahoo.blogfa.com ) استفاده ببرید.

محمود زارع

مازندران . ساری . سوربن